Nedendir bilinmez ama seni her nerede görsem içimde anlatılmaz bir sevinç doğuyor. Keyiften değil ne var ki. Bir insan olarak kendime ne kadar haksızlık ettiğimin farkına varıyorum. Yaptığım hataların senin varlığının talihsizliği yanında hiçbir şey olduğunu anlıyorum zira. Oysa ben kendimi defalarca zincirlere vurdurmuştum. Defalarca kendimi şeytanlara boğdurmuştum. Ama her ızdırabımın sonunda bir kez daha ben ben olduğum için Allah'a, tabiata, kozmosa ve kim neye inanıyorsa o inandıkları sair inançlara şükürler ediyorum. Ah güzel yüzlü Bahtiyar; lâkin bir o kadar da üzülüyorum senin adına! Sen senin gibi birine nasıl oluyor da katlanabiliyorsun? Mesela bir insan nasıl olabiliyor da onca yalanı bir bedene sığdırabiliyor? Ve nasıl olabiliyor da için o kadar pislikle doluyken hâlen gülümseyi becerebiliyorsun? Rahat rahat cadde cadde, sokak sokak fersah fersah gezinebiliyorsun? Elbette bilmez değilim sizin gibileri; ahlâka ve erdeme dair tüm hücrelerinizi kovmuşsunuz kalbinizden. Ve daha evvel dediğim gibi; "Sizlerin… Kursağı o kadar geniş ki sizlerin… Kalplerinizden çok daha geniş. Farkında değil misiniz? Bütün benliğinizi öylesine sarmış, öylesine kuşatmış ki kursağınız… Varsa da görünmüyor yüzünüz, yüreğiniz, iffeniz."
Ah güzel yüzlü Bahtiyar ah! Sana olan bu sevdamı nasıl dizelesem bilemiyorum. Adını ansam kelimeler ziyan olur dilimde. Nur cemalini getirsem zihnime, canına kıyar tüm iyi niyetlerim. Öylesine bir aşk işte benim sana olan tutkum(!) Bir gün bu diyardan çekip gideceksin diye gözlerim uyku görmez oldu. Heyhat ki o fevkalade gün pek yakındır güzel yüzlüm!
Gözlerinden, gözlerinden öperim... Bir umutsuzluğum sensin. Anlıyor musun?