Ağrı'nın Şehit Öğretmeni

Ağrı'nın Doğubeyazıt ilçesine bağlı Kazan köyüne atanmıştı... Mutluydu… Hem öğretmenliği çok seviyordu hem de çok istediği Doğu'ya gidip çocuklara ders verme hayali gerçekleşmişti...

Görev yerinde iki gün kaldıktan sonra evini taşımak için memleketine geri geldi... Eşi Aklime Hanım’a "İsterseniz siz gelmeyin. Orada şartlar zor, köyde su yok, lojmana tamirat lâzım" dedi... Ama eşi kabul etmedi, "Sait sen neredeysen, ben ve kızım yanındayız" cevabını verdi... Gittiler… Şartlar zor olsa da mutluydular...

29 Eylül 1994 akşamı… Yemeklerini yemişler, kızlarıyla oynuyorlardı… Evlerde çeşme suyu olmaması dolayısıyla pis sulardan tifoya yakalanan Aklime Hanım, aynı zamanda hamileydi... İlaç kullandığından ayakta duramıyordu… Sait Öğretmen, eşinden ve kızından yatmalarını istedi...

Aklime Hanım uykudayken kapının çok sert vurulduğunu duydu ve kalktı... Kapıyı açan eşinin karşısında, ellerinde telsizler bulunan silahlı iki kişi vardı... İçeri girip oturdular... Aklime Hanım endişelenmişti, "Adamlar kızımız Atiye'yi görünce bize bir şey yapmazlar" düşüncesiyle kızını uykusundan kaldırıp tuvalete götürdü...

Silahlı kişiler Sait öğretmene "Bizi kapıya kadar geçirir misin?" dediler... Öğretmen ve eşi balkona çıkınca, teröristler "Dışarının lambasını söndürün, evinizden çıktığımızı kimse görmesin" diye seslendiler... Kapılarındaki köpeğin kendilerini ısırmaması için ona ekmek vermelerini söylediler... Ardından "Hoca gel, sana da bir şey diyeceğiz" diyerek öğretmeni çağırdılar...

Aklime Hanım’ın hiç aklına gelmemişti iyi kalpli eşini öldürecekleri... Birden kurşun seslerini ve o sesleri takip eden eşinin "Atiyeee" diye bağırışını duydu... Yerde can çekişen eşine doğru koşup ona sarıldı ve "Beni de öldürün" diye haykırdı...

Ortalıkta kimse kalmamıştı, Sait Öğretmen o hâliyle "Korkma, ben yaşıyorum" dercesine hanımına işaret yapıyordu...

Aklime Hanım başındaki yazmayı eşinin sağ göğsüne bastırıyordu kanamayı durdurmak için... Bir yandan "Ölme ne olur, çocuğunu gör" diye bağırırken, diğer yandan Azrail gelmesin diye Allah'a yalvarıyordu...

Birden eve döndü, el fenerini aldı ve yardım istemek için köye koştu... Kimse kapısını açmıyor, yardım etmiyordu... Köylüler onu kovuyorlar, "Git, başımıza belâ mısın?" diyorlardı... Eşinin yanına geri döndüğünde kızı "Ne oldu anne, neden bağırıyorsun?" diye soruyor, o tekrar köye yardım istemeye gittiğinde zavallı kızı koşup eve giriyordu...

Aklime Hanım çaresizlik içinde çırpınıyor, köylülere "Köyün erkekleri gençleri korkuyorsa, bari kadınlar yardım etsin" şeklinde yalvarırken, kadınlara zarar vermeyeceklerini düşünüyordu... "Bana bir şey yapmadılar, size de yapmazlar" diyor ve onların çocuklarına eğitim amacıyla burada bulunan eşi için "Bari bir at arabası verin, eşimi şehre tedaviye götüreyim" diye adeta yakarıyordu...

Baktı ki kimse yardım etmeyecek, ağır yaralı eşinin yanına döndü... Başını dizinin üzerine koydu... Onun can vermek üzere olduğunu görünce dudaklarını suyla ıslattı, kelime-i şehadet getirtti... Başının altına bir minder koydu, üstünü örttü...

En sonunda köy muhtarının kardeşi geldi ve "Ölmüş kızım, kalk gidelim bize" dedi... Teröristlerin geri gelip, kendisine ve kızına kötülük yapmalarından korktuğu için muhtarın kardeşinin evine sığındı...

Şu satırlar Aklime Korkmaz'ın Gökkubbe'ye yazdığı mektuptan: "Evimizin köye uzak olmasından başka, aramızda bir de dere vardı. Dört buçuk aylık hamile olduğum halde, kim bilir kaç defa göğsüme kadar sulara gömüldüm, köylülerden yardım istedim. Ben ki köylülerin vahşi köpeklerinden korkuyordum, o gece köpekler feryadımdan korkup kaçıyorlardı."