BU YAZI BAŞLIKSIZDIR…!

Bu yazıyı gecenin geç bir saatinde kaleme alıyorum. Ve inanın bana, ne başlık atacağımı bilemedim. Sanırım konu doğrudan memleket olunca tutuluyor nutkum, kapatıyor kapılarını tüm bildiklerim. Şairin dediği gibi; yüreği yana yana yazıyor insan duygularını.
 
Memleketi düşünüyorum şu an. Bu mazlum toprakların geçmişini düşünüyorum. 5 yılda bir çıkarılan krizler, 10 yılda bir vurulan darbeler, 50 yılda bir peydah olan ayaklanmalar, 100 yılda bir devleti yıkıp parçalamaya çalışmalar… Yetmezmiş gibi; zelzeleler, yangınlar, seller, gencecik ölümler… Ve saymakla bitmeyecek daha neler neler.  
 
Bazen diyorum da, acaba birilerinin ahını mı aldık? Ama sonra da diyorum ki; uğruna onca canın verildiği, onca ocağın söndüğü bir vatana hangi beddua işler? Kimin ahı bu halkın haysiyetle bezeli kahrına ilişebilir? Peki ama neden bir türlü abat olmaz bu topraklar? Neden bir türlü elini çekmez yakamızdan bunca keder? Yeterince bedel ödemedik mi? Daha ne ister bizlerden dünya? Yok olmamızı istiyorsa eğer, buna kimsenin güç yetiremediğini anlayamadı mı daha? Kaç defa enkazların altından gencecik oğullar, gencecik kızlar olarak çıktığımızı görmemiş mi daha? Ne kadar aç kalsak da, ne kadar fukaralık elimizi ayağımızı bağlasa da, bütün tokluğumuzla dirildiğimizi yazmaz mı tarih?
 
Ama umut işte… Başkadır umutlu olmak. İnanıyorum ki,  bir gün neyi var neyi yoksa alıp da terkedecek tüm uğursuz(luk)lar bu toprakları! Çünkü dünyanın ve zamanın geri kalanına yetecek kadar haysiyetli insanlarımız hep var olacak. Ben inanıyorum buna, sizler de inanın canlar.
 
Kalın sefa ile...