Neyiz şimdi biz? Hür bir birey yahut eşit bir yurttaş ya da bir pirüpak bir mümin… Veya sorsan, bunların hepsiyiz bizler. Gelin görün ki bana sorarsanız, bizler yalnızca kapitalizmin sağlam birer yoldaşıyız!
Öylesine bir yoldaşlık ki bizimkisi, tek bir gün bile onsuz yaşamıyoruz. Akşama kadar adalet deriz, eşitlik deriz; insan haklarından dem vuracak kadar liberal, karınca hakkını dilimize alacak kadar da müslümanızdır. Lâkin esasında büyük patronu yani kapitalizmi görünce hepimiz "Var olsun yoldaş kapitalizm" demekten öteye geçemiyoruz. Mesela, bir yuvanın kutsallığından başlayan naif bir sohbetimizin, "Ya sizin oralarda ev fiyatları epeyce artmış!" ile bitmesi; yahut orucun ehemmiyeti üzerine olan bir muhabbetin mükellef bir sofrada yapılması kapitalizmle olan yoldaşlığımızın dramatik örnekleridir.
Hal böyle olunca, hiçbir sohbet bana artık haz vermiyor. Çünkü günün sonunda muhabbetin paraya çıkacağını bilme duygusu insanın ağzında bir tat bırakmıyor. "Eskiden böyle değildi" klişesini yapacak kadar yaşım var mıdır bilemiyorum fakat ben bu sistemden zerre hoşnut değilim. Zira, her seferinde "Var olsun yoldaş kapitalizm" diyenleri görmek insanlara olan sevgimi biraz daha kırıyor. Günün birinde büyük patron kapitalizmin kızıl üniformalı bir neferi olmaktan korkuyorum belki de! Ya da kim bilir belki de birçoğumuz gibi ben de çoktan olmuşumdur. Ancak kalan kısacık yaşamın paranın üvey şefkatinde son bulması hissi ruhuma ağır geliyor. Dahası, ölüm sonrasında paraya olan tutkumuzdan yahut esaretimizden dolayı yargılanma ihtimali bile insanda ayrı bir telaş oluşturuyor.
Tüm bunlara rağmen, bence var olsun diyebileceğimiz şey ne geçmişin kavgacı fikirleri ne de cânım yeşil rengi gözlerine çekmiş sömürü sistemidir; var olmasını isteyeceğimiz tek şey varsa o da insanlıktır.
Kalın sefa ile sevgili insanlık...
Güncelleme Tarihi: 15 Aralık 2021, 22:02
